PRAWA ASERTYWNOŚCI
Asertywność nie jest wynalazkiem ostatnich czasów. Wszystko zaczęło się w Stanach Zjednoczonych, gdy grupa kilku psychologów postanowiła znaleźć receptę na sukces. Badano osoby, które odniosły sukces - ekonomiczny, polityczny, społeczny. Okazało się, że wszystkie badane osoby mają te same cechy - są otwarte na świat, potrafią komunikować się z innymi, są lubiane, osiągają swoje cele. Zespół tych cech nazwano właśnie asertywnością.
Aserywność to termin psychologiczny nazywający takie wyrażanie siebie (np. własnego zdania, własnej woli), które nie narusza granic innych osób. Został on wprowadzony pod koniec lat 50. XX wieku przez amerykańskiego psychologa Andrew Saltera – jego oryginalna wersja to assertiveness. Wyraz ten ma u źródeł czasownik to assert ‘wyrażać, zapewniać’.
Asertywność to zespół zachowań interpersonalnych, wyrażających uczucia, postawy, życzenia, opinie lub prawa danej osoby w sposób bezpośredni, stanowczy, uczciwy, a jednocześnie respektujący uczucia, postawy, życzenia, prawa i innej osoby (osób). Inaczej mówiąc: asertywność to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontaktach z inną osobą (osobami) bez naruszania ich praw.
PRAWA ASERTYWNOŚCI
- Mam prawo wyrażać własne myśli i opinie, nawet jeśli różnią się one od poglądów innych ludzi.
- Mam prawo wyrażać własne uczucia i być za nie odpowiedzialnym.
- Mam prawo mówić ludziom „tak”.
- Mam prawo powiedzieć „nie” bez poczucia winy.
- Mam prawo powiedzieć „nie wiem”.
- Mam prawo powiedzieć „nie rozumiem”.
- Mam prawo zmieniać zdanie bez konieczności i usprawiedliwiania się.
- Mam prawo do popełniania błędów i do tego, by czuć się odpowiedzialnym za nie.
- Mam prawo prosić o to, czego chcę.
