UZALEŻNIENIE
BŁĘDNE PRZEKONANIA DOTYCZĄCE TERAPII
Wiele osób borykających się z uzależnieniem wkłada ogromną ilość wysiłku i energii w odzyskanie trzeźwości, zdrowia.
Są zaangażowani maksymalnie, biorą udział w spotkaniach, mitingach AA, AN, w spotkaniach grup wsparcia działających przy różnych wspólnotach.
Uczestniczą w terapii indywidualnej i grupowej.
Pomimo tych wszystkich starań bywa tak, że nie udaje im się zachować trzeźwości. Łamią abstynencję, zapijają, wracają do grania czy innego zachowania mającego znamiona uzależnienia.
Takie osoby tworzą sobie jedno z dwóch błędnych, destrukcyjnych przekonań, które bywa toksyczne dla nich i dla innych:
Brzmią one następująco:
1. Żadna forma terapii, leczenia ani uczestnictwo w żadnej z grup samopomocy nie mogą być skuteczne.
TO NIE JEST PRAWDA!
Ogromna ilość ludzi wyzdrowiała osiągnęła trzeźwość i satysfakcjonujące życie pomimo skłonności do nawrotów, że zawsze warto spróbować, podjąć kolejną próbę, kolejną terapię.
2. Równie destrukcyjne bywa całkowicie przeciwne przekonanie, zgodnie z którym twierdzi się, że leczenie (profesjonalna terapia) jest w 100% skuteczne w stosunku do każdego, a główną przyczynę nawrotu choroby stanowi rezygnacja z leczenia.
Mając takie wyobrażenie ludzie, którym nie powiedzie się leczenie zakładają, że tak się dzieje ponieważ mają jakąś wrodzoną wadę, uniemożliwiającą zdrowienie.
Jeszcze raz spójrzmy na błędne, zniekształcone przekonania:
1. Żadna forma leczenia czy grupa samopomocy nie pomoże mi pozostać trzeźwym.
2. Leczenie terapia jest w 100% skuteczne w zapobieganiu nawrotom.
Rzeczywiście terapia może być lepsza lub gorsza. Dana forma może być odpowiednia dla jednych, a niewłaściwa dla innych.
Wciąż nie do końca wiadomo, na czy polega skuteczne leczenie.
Rodziny osób uzależnionych, ich znajomi, a także same osoby uzależnione pytają niekiedy o gwarancję trzeźwości po terapii, o statystyki.
Niektóre osoby wracają do uzależnienia, mają nawrót choroby bo po prostu nie posiadły umiejętności zachowania i pielęgnowania trzeźwości.
Fakt wystąpienia nawrotu choroby, nie jest w żadnym wypadku dowodem, że ktoś nie może wyzdrowieć. Nie oznacza też, że jest on organicznie niezdolny do zdrowienia.
Trzeba szukać i zabierać się do pracy. Istnieje duża szansa, że w końcu trafi się na program, obejmujący planowanie zapobiegania nawrotom i osiągnie się trwałą trzeźwość lub przynajmniej nauczy się być trzeźwym przez dłuższy okres, znacząco poprawiając jakość swojego życia.
(T.T Gorski i M. Miller „Jak wytrwać w trzeźwości” 1995)
